کمی هم معلم باش آقای گل محمدی! - مجله کالارنا

این حق سرمربی و هواداران است که مدیریت پرسپولیس را مورد پرسش انتقادی قرار دهند که چرا هیچ کدام از وعده های داده شده در نهایت به ثمر نرسیده است. آن هم درحالی که مثلا بازگرداندن منشا به پرسپولیس آن قدر ها نباید سخت بوده باشد یا گزینه های دیگری که به بن بست رسیدن مذاکرات با آن ها به دلایلی ربط داده شده که طبیعتا برای دیگر باشگاه ها می تواند صدق کند؛ اینکه چرا پرسپولیس از خرید بازیکن خارجی عاجز است، ولی سپاهان و فولاد و دیگر تیم ها در همین شرایط بازیکن و مربی می خرند (یادمان باشد که آوردن دستیار خارجی برای یحیی هم به معضلی تبدیل شده بود).

در چنین شرایطی طبیعی است که هواداران نگران تیمی باشند که تنها مهاجم خارجی اش تمیروف سال گذشته آن کیفیت ناامید کننده را به نمایش گذاشته، خبری از عیسی آل کثیر به دلیل مصدومیت نیست و حامد پاکدل هم به آغاز لیگ نمی رسد و عملا همه بار خط حمله بر دوش مهدی عبدی قرار گرفته است که برای به یاد آوردن آخرین نمایش پیروزش باید به اوایل نیم فصل دوم سال گذشته رجوع کنیم.

همه این ها درست، ولی اجازه بدهید به همین مورد مهدی عبدی بپردازیم؛ بازیکن جوانی که حدود 3 سال پیش نخستین بار کالدرون به او اعتماد کرد تا در نخستین بازی اش برای پرسپولیس و در نخستین دربی اش گل 3 امتیازی بزند. مهدی عبدی که بعد از شوک محرومیت عیسی آل کثیر، در فینال آسیا هم گل زد تا تنها مهاجم ایرانی ای باشد که در تاریخ لیگ قهرمانان آسیا در بازی فینال گل زده است؛ یک استعداد درخشان که در 2 سال اخیر فراز و نشیب های زیادی را پشت سر گذاشته است. یحیی هم چند باری به فرم نامطلوب عبدی اشاره کرده و عملکرد سینوسی اش را مورد انتقاد قرار داده است.

این پرسش از سرمربی پرسپولیس همچنان قابل طرح است که او به عنوان نفر اول کادر فنی، دقیقا چه کاری برای شکوفایی استعداد عبدی (که بعید است در توانایی هایش تردیدی وجود داشته باشد) انجام داده است؟ اگر عبدی سر به هوا و گرفتار حاشیه شده و تمرکزش را از دست داده، نقش کادر فنی را دقیقا باید در کجای این ماجرا جست وجو کرد؟ چه کسی باید بازیکنان تیم و در این مورد خاص، مهدی عبدی را در فرم مطلوب و آمادگی جسمانی و فکری حفظ کند؟ وگرنه انتقاد کردن را که همه می توانند انجام دهند و این کاری است که معمولا هواداران انجام می دهند، ولی وظیفه کادر فنی چیز دیگری است.

به یاد بیاوریم که برانکو چگونه با دست خالی هم بدون گلایه، کار را طبق فلسفه کاری اش پیش می برد و هر ستاره ای که از پرسپولیس جدا می شد یا بازیکنی به دلیل فشردگی مسابقات مصدوم می شد، همیشه یک جمله آشنا را بر زبان می آورد: همین بازیکنانی که در اختیار داریم کیفیت بالایی دارند. با همین ها پیروز می شویم. و نتایج پرسپولیس نشان می داد که حرف برانکو نه شعاری برای تقویت روحیه هوادار که اعتقادی برآمده از اطمینان به روش و فلسفه کاری اش به عنوان سرمربی است؛ سرمربی ای که از میانه ترین بازیکنان تیمش هم در جهت مورد نظرش به بهترین شکل بهره می گرفت.

تصویری که از برانکو و جانشین اش کالدرون در فکر داریم، تصویر مربی صبور و سازنده است؛ ناخدایی که با تصوری معین سکان هدایت تیم را عهده دار شده و کار را با استمرار و تمرین و ممارست و ایفای درست و دقیق نقش معلمی، درمی آورد. این همان انتظاری است که از یحیی می رود تا در سومین فصل حضورش در پرسپولیس، نقش مؤثرتری به عنوان سرمربی پرسپولیس ایفا کند؛ نقشی متفاوت از یک مربی همیشه معترض به زمین و زمان که تیم را غرق در حاشیه کند. اگر بخواهیم امروز از 3 سرمربی ایرانی نام ببریم، یکی از آن ها قطعا یحیی است. در مورد کیفیت فنی سرمربی پرسپولیس نمی شود تردید کرد، ولی در مورد شیوه کارش، به خصوص در مواجهه با بازیکنان، تردید های جدی وجود دارد که فقط یکی از آن ها رها کردن مهدی عبدی به عنوان یکی از بهترین استعداد های فوتبال ایران در سال های اخیر است. کارنامه یک سال اخیر یحیی در بخش مراقبت و شکوفایی استعدادها، خیلی قابل دفاع نیست.

جز مورد مهدی عبدی، باید به عیسی آل کثیر هم اشاره کرد که به عنوان بازیکنی که با باشگاه قرارداد داشت، سر خود ماه ها تن به عمل جراحی رباط صلیبی پاره اش نداد و حالا نیم فصل اول را کاملا از دست داده است. در مورد مصدومیت آل کثیر هم یحیی بی ربط و بی موقع دمکرات شده بود و با اینکه همسو با نظر کادر پزشکی باشگاه بود، ولی تحکم لازم را به خرج نداد. نتیجه اینکه عیسی جای تن دادن به جراحی، ماه ها با تیم تمرین کرد و وقت را هدر داد.

به نقطه آغاز بازگردیم. پرسپولیس در خط حمله نیاز به خون تازه ای دارد و یحیی هم حق دارد که به دلیل ناتوانی باشگاه در خرید مهاجم ناراحت و معترض باشد (برای خرید بازیکن هنوز 2 هفته دیگر فرصت وجود دارد). همه این ها درست، ولی نمی شود نقش سرمربی را در مورد بازیکنانی که در اختیار دارد، نادیده گرفت. تیمی که مهاجم ندارد، یا به تعبیر درست تر، به نسبت رقبا کمتر دارد، باید قدر مهره هایی را که در اختیارش است، بیشتر بداند. در این شرایط انتظار هوادار مشاهده یک مهدی عبدی آماده و سرحال در پیشانی خط حمله است؛ همانی که ستاره دربی ها بود و در فینال آسیا گل می زد، نه ستاره سر به هوایی که به حال خود رها شده بود؛ یحیی به عنوان معلم نقشش را باید همین جا ایفا کند.

همشهری