دیالوگی از فیلم خاطرات خانوادگی، ساخته زورلینی
به گزارش مجله کالارنا، خاطرات خانواده Cronaca familiare فیلمی به کارگردانی والریو زورلینی است که در سال 1962 منتشر شد. از بازیگران آن می توان به مارچلو ماسترویانی و ژاک پرن اشاره کرد.
این فیلم پیروز شد جایزهٔ شیر طلایی جشنواره فیلم ونیز را از آنِ خود کند.
انریکو (ماسترویانی) در دفتر روزنامه ای در رم، از فوت برادر کوچک ترشلورنتسو (پرن) با خبر می شود. حالا با قلبی شکسته، زندگی کوتاه او را مرور می کند: مادر آنان بلافاصله بعد از تولد لورنتسو در می گذرد؛ لورنتسو را سرایدار ویلای یک بارون به فرزند خواندگی می پذیرد و انریکو را مادربزرگش بزرگ می کند. آنان گاهی یکدیگر را می بینند. انریکو بیمار و دو سال بستری می شود. لورنتسو ازدواجی ناپیروز می کند و به بیماری غیرقابل تشخیصی مبتلا می شود. انریکو او را در کلینیکی بستری می کند، اما امیدی به بهبود او نمی رود….
تک گویی مکاشفه ای مرد در ابتدای فیلم با روایت توی دوم شخص. بازی ماچلو ماستریانی نویسنده با حقوق اندک کار در نشریات. با صدای به یاد ماندنی جلال مقامی- که فیلم را بی صدای او نمی توانم تصور کنیم- حتی نسخه ایتالیایی فیلم بی صدا اینقدر تأثیرگذار نبود. و احساس یتیم ماندن پس از جنگ در خیابان های خلوت و کوچه های بلند شهرهای ایتالیایی، و لایه های بینامین فیلم با اسطورهٔ مادر مقدس و مهری که از سراسر جهان انگار دیگر رخت بسته است. فیلم با خبر مرگ برادر کوچک در بیمارستان شروع می شود و بازگشت مرد به خانهٔ اجاره ای خلوت و ساکتش که انگار در آن کسی در انتظارش نیست. جای جای کتاب ها و مجله های پراکنده روی هم تلنبار شده و او در این اتاق مهجور، مقابل تابلوی دوران کودکی روی دیوار می ایستد و با شروع موسیقی (موسیقی به یادماندنی گوفردوپتراسی) به زمان گذشته وارد می شویم. از کوچه ها و خانه ها و میدان های قدیمی و وقتی که مادربزرگ به دلیل فقر و مرگ مادر، برادر کوچک را به خانواده ای ثروتمند می سپرد و دو برادر از هم جدا می شوند. هنوز در هیچ فیلم دیگری رابطه دو برادر را توام با این احساس درونی رهاشدگی این گونه ندیده ام.
صدای مرد:
وقتی مادر مُرد تو هنوز خیلی کوچک بودی، چیزی از این جریانات نمی فهمیدی. پدر هم به خاطر مریضی سختی که داشت تو بیمارستان بستری بود. من 8 سال داشتم. اونوقت هیچ احساس محبتی به تو نداشتم. همه می گفتن تقصیر تو شد که مادر مُرد، تا این که یک روز تو رو به ویلای بارون بردن. ویلای ویرمنسکی، به اصطلاح یک عالیجناب، وکیل و همه کارهٔ بارون دلش به حال تو می سوزه و چون فرزندی نداشته تو رو به فرزند خواندگی قبول می کنه. اسمش سُلوچیه. از اون به بعد شد پدرِ تو. تو به اون ویلا رفتی. به اون زندان. زندان از آداب و رسوم خشک اشرافیت، با عادت ها و عقده هاشون. تا جایی که بعدها حس کردی مثل یک محکوم هستی…
این فیلم تأثیرگذار که در اوایل نوجوانی از تلویزیون پخش شد تأثیری ژرف بر من گذاشت و چند صحنه آن برای همیشه شاید در ذهنم باقی بماند.
منبع: یک پزشک