کودکی من در کلبه های جنگلی سپری شده - مجله کالارنا

این نویسنده کانادایی علاوه بر نوشتن تعداد زیادی رمان و کتاب مستند در نوشتن داستان کوتاه و مجموعه داستان نیز تبحر خاصی دارد. داستان بچه های بزرگ در جنگل یکی از آخرین داستان های اتوود است که در ماه های گذشته بارها در محافل مختلف برای طرفدارانش خوانده است. مجله نیویورکر به بهانه انتشار این داستان در مجلات ادبی گفتگویی با این نویسنده مشهور کانادایی انجام داده است:

در داستان، دو خواهر سالخورده اوقات خوبی در کلبه ای کنار دریاچه سپری می کنند که از زمان کودکی در این کلبه سر کرده اند. درباره این کلبه بگویید. آیا جایی مثل این وجود دارد یا زاییده خیال شماست؟

بله، در واقعیت چنین مکان یا مکان های مشابه اینچنین وجود دارد.خیلی زمان های زیادی در مکان های این چنین حضور داشتم و لذت بردم؛ ولی تا حالا پیش نیامده بود که تصویری از این لذت به مخاطبان ارائه کنم.

چرا برای روایت داستان این زنان از چنین مکانی استفاده کردید. منظور اینکه مکان و جغرافیا در روایت چنین داستانی تاثیرگذار بوده یا نه؟

در حقیقت قبل از اینکه شما مکان ها یا جغرافیا را انتخاب کنید، آنها شما را انتخاب می کنند و در واقع یک قانون است که مکان انسان را جذب می کند. چون کودکی خودم در کلبه های جنگلی سپری شده و این داستان نیز در واقع گوشه ای از تجربیاتم در گذشته بوده است. پدرم زیست شناس بود و کلبه ای در جنگل داشت که هر تابستان ما به آنجا می رفتیم. نمی خواستم داستان غیرواقعی شود و به عبارتی نوشتن درباره مکان هایی که خودم در آنجاها نبودم، کار سختی است.

قالب اصلی داستان آخرتان شبیه چیزی است که زندگی و پیرشدن آدم ها را روایت می کنید. خودتان کتاب یا رمانی را دوست دارید که همین قالب را داشته باشند؟

بله رمان های زیادی وجود دارند. مثلاً رمان فرشته سنگ مارگارت لارنس از نمونه های برجسته این نوع نویسندگی درباره گذشت عمر است. داستان های آلیس مونرو بخصوص داستان خرسی در کوهستان از نمونه های دیگر است. رمان هایی مثل ارباب حلقه ها نیز در فصل آخر درباره گذشت عمر فرودو صحبت می کند که خیلی لذت بخش است.